WELGEPRAAT: Sergiusz Osmański: "Poolse zakenvrouwen wilden vroeger op Pamela Anderson lijken, maar tegenwoordig werken ze bewust aan hun imago"

Rode lippen, een opvallende smokey eye en de geur van "Poison" – zo herinnert Sergiusz Osmański, artistiek directeur van Sephora Polen, zich de stijl van zakenvrouwen in de jaren 90. Tegenwoordig is zakelijke make-up niet langer een masker, zegt hij, maar een statement dat vrouwen bewust gebruiken om hun imago op te bouwen. We bespreken de evolutie van vrouwenmake-up in Polen, de kracht van sociale media en de zoektocht naar je eigen persoonlijkheid.

Aleksandra Nagel - Well.pl: Hoe verschilt de samenstelling van een moderne zakenvrouw van die van drie of misschien zelfs vier decennia geleden?

Sergiusz Osmański: Nou, dat is nou net het punt! Ik ben net teruggegaan naar 1992... (gelach)

Heel goed, en wat zie je daar?

Margaret Astor, die in die jaren de eerste make-upshows in Polen organiseerde, was ook bij deze bijeenkomsten aanwezig. Ook het aantal Poolse modedirecteuren, in die tijd bijna op één hand te tellen, was aanwezig.

Welke stijl hadden ze?

Nou, er zaten veel tegenstrijdigheden in. Aan de ene kant wisten ze dat ze niet met een kanten blouse en neonkleurige nagels naar kantoor konden komen, maar aan de andere kant – ze waren dol op die blauw- en fuchsiatinten, die gewaagde make-uplooks, al die glamour uit de jaren 90!

Wilden ze op Katarzyna Figura lijken?

Absoluut! En na een make-upsessie keken ze zichzelf in de spiegel aan zonder make-up en vroegen zich af: "Waarom zo weinig?" Aan de andere kant waren ze niet op zoek naar individualiteit – ze wilden er gewoon modieus uitzien. Modebladen richtten zich destijds uitsluitend op het presenteren van trends in een "kopieer-en-plak"-formaat. Als je met een visagist of kapper uit die tijd praat, zullen ze je vertellen dat het een tijd was van looks die van het papier waren gescheurd. Vrouwen scheurden pagina's uit en zeiden: "Ik wil de kleur die Penélope Cruz heeft, ik wil de make-up die Pamela Anderson in deze shoot draagt."

Maria McDonald in de jaren 80. Foto: Anthony Barboza / Getty Images

Kenden ze de dresscode?

Ze wilden er bovenal uitzien als een coverster. Het ging ongeveer zo: "Ik weet dat ik een pak hoor te dragen, maar waarom mag dat pak niet versierd zijn met gouden borduursels en een gouden knoop?" Hetzelfde gebeurde met make-up: "Ik begrijp dat ik bij zakelijke make-up mijn ogen moet accentueren en mijn lippen natuurlijk moet laten, maar ik ben de CEO. Ik heb de macht. Waarom mag ik geen rode lippen dragen op mijn werk?"

Waren er ook die ze droegen?

Ze waren wat ze droegen, dus het kookte allemaal in een esthetische ketel...

Tegelijkertijd vormden ze nog steeds een minderheid in de mannelijke zakenwereld.

Precies. Aan de ene kant wilden ze zichzelf "ontvrouwelijken", maar aan de andere kant verlangden ze ook naar vrouwelijkheid. Vandaar de rode lippen tijdens zakelijke onderhandelingen.

Cybill Shepherd in de serie MOONLIGHTING, foto uit 1986. ABC Photo Archives/Disney General Entertainment Content/Getty Images

Maakt zakelijk rood op de lippen tegenwoordig geen indruk meer?

Tegenwoordig zien we mensen in deze posities totaal anders. De verhoudingen zijn veranderd, maar we hechten ook waarde aan vrijheid in zelfexpressie. Of de CEO nu met een eyeliner in Amy Winehouse-stijl verschijnt of met de rode lippen van Paloma Picasso, het maakt geen indruk meer op ons.

Maar moet ze nou make-up dragen of niet?

Moet wel.

Ik vraag dit in de context van de brede trend naar natuurlijkheid – geen make-up, minimalisme, grijs haar…

Tegenwoordig is het geen verplichting meer, maar een vorm van zelfbewustzijn. Het hoeft geen make-up te zijn, wat een last is, een plamuurmes en een soort kopie van de esthetiek van Instagram. Het is eerder een combinatie van huidverzorging en make-up. Met een hoge positie probeert zo'n vrouw via haar make-up een bepaalde esthetiek over te brengen.

Claudia Schiffer bij de Dior-show van 1995. Foto: Pool ARNAL/PICOT/Gamma-Rapho / Getty Images

Hoe zit het met mannen in hoge posities? Is hun dresscode voor op het werk ook veranderd? Er circuleren al een tijdje vragen over make-up en manicures voor mannen...

Het is een lang verhaal. Historisch gezien hebben veel merken geprobeerd mannen niet zozeer te dwingen make-up te dragen, maar hen er juist in te interesseren. Laten we teruggaan naar 1996 en Jean-Paul Gaultier, die een lijn herencosmetica lanceerde. Daarna probeerden andere merken op zijn minst enkele make-upelementen in de make-uptasjes van mannen te verwerken. Zwarte eyeliner voor de waterlijn verscheen, om een ​​Antonio Banderas- of Johnny Depp-achtige ooglook te creëren. Ook concealers verschenen, bedoeld om de effecten van een vrijgezellenfeest en veel whisky tegen te gaan. Dit sloeg aan – net als huidverzorging voor mannen – maar ik denk dat de eer hiervoor niet zozeer bij de mannen zelf ligt, maar bij hun partners.

Laten we het nog even hebben over de geuren uit de jaren 90. Je stond toen nog maar aan het begin van je carrière. Hoe rook een Poolse zakenvrouw aan het einde van de 20e eeuw?

De jaren negentig waren het toppunt van olfactorische individualisering. Geen decennium daarvoor of daarna introduceerde zulke onderscheidende geuren. Denk maar aan Diors "Poison", Thierry Muglers "Angel" of YSL's "Opium". Bij binnenkomst in de winkelgebouwen verspreidde zich de geur van deze drie parfums door de lucht, samen met het mannelijke "Angel" en Diors "Fahrenheit". Dit waren vijf geuren die overal bekend waren.

Vandaag pakken we deze iconische geuren opnieuw onder de loep, en opmerkelijk genoeg categoriseren we ze niet in heren- of damesparfum. Ik heb veel vriendinnen die zijn teruggekeerd naar de klassieke "Fahrenheit". Mannen daarentegen, die er nu geen probleem meer mee hebben dat er niet "VOOR MANNEN" op de verpakking staat, beginnen "Opium" te gebruiken.